توکل

واگذاشتن کار به خداست و در اصطلاح صوفیه حالتی است قلبی که منشا آن یقین سالک است به اینکه حق‌تعالی به مصالح بندگان علم تمام دارد و در نهایت قدرت است و شفقت و عنایت و رحمتش بی‌نهایت است و چون این امور بر سالک مشهود افتد و به یقین بداند که جز حق‌تعالی هیچ موثر و فاعلی وجود ندارد، در نتیجه آن حالتی که آن را توکل می‌گویند در قلبش حاصل می‌شود و می‌توان آن را بدین گونه تعریف کرد؛ قطع علاقه از اسباب و اعتماد به مسبب الاسباب. 

 

شرح مثنوی شریف | بدیع الزمان فروزانفر