مرا چون غوکی گردانید اندر دریا اگر دهان باز کند دهانش پرآب گردد و اگر دهان فراز کند و نگشاید از غبن و غم بمیرد

و نیز کسی که اندر دریا غرقه گردد و موج خاسته باشد، آن موج را متابع باشد گاه مر این غریق را به سر آب برآرد و گاه به قعر دریا فروبرد. این غریق را هیچ جایگاه آرام نه، و دریا را کناره پدید نه، و خفتن و خوردن نه، و چشم باز کردن که بیند، روی نه، و دهان باز کردن که دم زند، روی نه، و شناه کردن روی نه، و به چیزی تعلق کردن روی نه، و صبر طاقت نه، و فریاد کردن روی نه، هزار موج که اندر دریا خیزد بر تن غریق آن نیارد که امواج عظمت و جلال و هیبت بر سر عارفان آرد و سر عارف اندر حیرت عاجزتر از آن باشد که آن غریق اندر امواج دریا.

خلاصه شرح تعرّف | باب الثانی و الستین فی صفة العارف