کن کانک فی الدنیا غریب

بیرون از ایران بزرگ، علاقه روزافزونی به فرهنگ و تصوف ایرانی در میان جامعه افرادی که جلای وطن کرده‌اند نیز به چشم می‌خورد: این اظهار نظر روشنی است درباره وضعیت روحی خود آنها. چنین علاقه‌ای در اصل احساس غربت عمیقی را که روح نسبت به سرزمین مادری خود دارد، منعکس می‌کند، زیرا وقتی سرزمین ناسوتی از دست رفت، تنها چیزی که برای شخص می‌ماند سرزمین لاهوتی است. تصوف طریقه‌ای است که ما را به سرمنزل ملکوتیمان می‌برد. این طریقه نه تنها برای ایرانیان یا افغانانی که جسما دور از وطن به سر می‌برند، بلکه برای همه مردمی که احساس تبعید روحی می‌کنند، واقعیتی زنده و روشن است. تمامی انسان‌هایی که نشانه‌هایی از وجود روحانی خویش دارند، در این دنیا به حال تبعید به سر می‌برند. پیامبر اسلام می‌گوید، "اسلام چون غریبی آغاز کرد و چون غریبی به آخر خواهد رسد"، و سپس نتیجه می‌گیرد که، "خوشا آنانکه غریبند"! این عبارتی حکمت‌آمیز است که وضع همه کسانی را که در این جهان احساس غربت می‌کنند، منعکس می‌کند.

سید حسین نصر | ظهور و تحول تصوف ایرانی