spiro spero

"مادام که نفس می‌کشم، امید دارم": مادام که زمان هست امید هست. زمان نویدی است و امیدی، زیرا امکان از نو آغاز کردن است. آینده صرفا از آنچه بالفعل و اکنونی است، از سیر خود آن، منتقل نمی‌شود، به طوری که هر کرداری، هر تقصیری، تنها در ظهور واپسین نتایج آن بتواند ادامه پیدا کند. پیش‌بینی ناپذیری ذاتی آینده اشاره دارد به گسستی میان آینده و آنچه بالفعل و اکنونی است؛ در این‌جا ناپیوستگی هست. هر لحظه در حقیقت آغازی است، گشایشی است، سرزدنی است؛ و چون زمان حالی که آگاهی‌ای در آن هست برای آن آگاهی لحظه‌ای است، بیدارشدنی است، پس آگاهی می‌تواند خاستگاه، آغاز و نقطه صفر باشد. درک آینده نه درک تکرار اکنون است و نه درک استمرار آن، بلکه درک لحظه دیگری است، آغاز ممکن دیگری، امکان دیگری برای اکنون. درک آینده، امید به آینده است، و امید، درک امکان آغازی تازه است.

مقدمه از وجود به موجود | آلفونسو لینگیس