تعالیت یا سلام

صبح چهارشنبه است. صبح چهارشنبه‌ای که شبیه چهارشنبه‌ها نیست و به روز دیگری هم نمی‌ماند. جان می‌کنم تا از جا بکنم. سرم سنگین است و همه جانم. می‌کشانم خودم را تا شرکت، ساعت ده صبح شده است. یک خروار کار روی میزم، مانیتور مثلا روبروی چشم‌هایم، پشت چشم‌هایم گلوله‌های ساکتی که اسیر شده‌اند، نه راهی به پیش دارند نه جانی به پس. حتی یک ترک از آن 60.7 گیگ موسیقی که اینجا روی کامپیوترم ریخته‌ام جوابگوی حال و مناسب لحظه نیستند. فقط دعای عزیز مجیر وقتی حقش با صدای بی‌نظیر سیدجواد ذبیحی ادا شده باشد، می‌تواند غم‌های گل‌گرفته را از ناخودآگاه بالا بیاورد و آدم را در این لحظات ناکجایی کمی با خودش آشتی دهد.

 

Doaye Mojir

Seyed Javad Zabihi