قصه ما به سررسید

دهه‌ی روزی یکی دو سه و گاهی چهار فیلم دیدن من به پایان رسید. فکر کنم هفده سالی می‌شود که اکثر فیلم‌های "مهم" ایرانی را در جشنواره دیده‌ام و در کل این سال‌ها خارج از این ایام به تعداد انگشتان دو دست هم سینما نرفته‌ام. تنها رانت جمهوری اسلامی که در زندگی‌م استفاده کره‌ام، بلیط‌های جشنواره فیلم فجر بوده و البته هیچ وقت بلیط‌هایم مربوط به سینماهای مردمی نبوده است. آن‌قدری حال‌گیری ناکامی‌های ته ساعت‌ها صف‌مانی در سرمای بهمن ماه تهران نصیبم شده که راضی نباشم آه کسی به واسطه‌ من بلند شود. ولی وقتی دوستان پای صف و شور جوانی هر دو رخت بربسته‌اند، بهتر آن است که ما هم واقعیت را قبول کنیم، برویم کشمشمان را همراه با حق مسوولین بخوریم و فیلممان را ببینیم. بله. خوب است که آدم اگر رانت هم می‌خورد، رابین هودانه بخورد.